(குறிப்பு-இவைகள் எப்போதோ நான் எழுதிய கவிதைகள் எனும் என் வேதனைகளை....இன்று அவைகள் காணாமல் போனவைகள் ஆனாலும் என் மனதை விட்டு மறையாதவைகள்...முடிந்த வரை நினைவு கூர்ந்து இங்கே படைக்கிறேன்...)
நான் கல்லூரியில் படித்த (1980-83) காலகட்டங்களில் நிறையக் கவிதைகள் எழுதினேன் அதற்குக் காரணம் என் தாயாரின் மரணம் தந்த யாரிடமும் சொல்ல முடியாத வேதனை
வகுப்பறையில் பேராசிரியர்கள் பாடம் நடத்தும் போது பாடப் புத்தகங்களில் ஓரமாக என் வேதனைகளை எழுதிவைத்தேன் நண்பர்களில் சிலர் படித்துவிட்டு..... ஏன் இந்த ஒப்பாரி...? மரணம் வாழ்வில் தவிர்க்கமுடியாதது...என்று ஆறுதல் சொல்லுவார்கள் அதில் எனக்கு உடன்பாடு இல்லை
சிலர் வேதனை படும் போது வாய்விட்டு அழுவார்கள் நான் என் வேதனைகளை வார்த்தைகளில் அழுது வைத்தேன்...எழுதி வைத்தேன்
படித்து முடித்து வேலை தேடி சென்னை வந்த பிறகும் வேலை தேடி என் உறவினர்கள் ஆதரவு நாடி அலைந்த போதும் நிறைய எழுதிவைத்தேன்
சில கவிதைகளை 1983-ஆம் ஆண்டுக் கணையாழி போன்ற கலை படைப்பு மாத இதழ்களிலும் இன்னும் சில தீபம் நா.பார்த்தசாரதி அய்யா அவர்களின் மாத இதழ்களிலும் எழுதினேன்
அப்போது வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் தலைவிரித்து ஆடியது...அப்போது அய்யா தீபம் நா.பார்த்தசாரதி அவர்கள் அறிவுரை படி எழுதுவதை விட்டேன் எழுதியவைகளையும் கிழித்துப் போட்டேன்
என் சுய முயற்சியால் 1985-ல் ஒரு வேலையில் என்னை நுழைத்துக்கொண்டு.... வாழ்வில் உயர்வடைந்தேன் அதற்குப் பிறகு 28 ஆண்டுகள் எதுவுமே எழுதாமல் இருந்தேன்.
இன்று மீண்டும் ஒரு எழுத்தாளனாக எண்ணிக்கொண்டு உங்கள் முன் உலா வருகின்றேன்.......
என்னுடைய வாழ்க்கையில் எத்தனை அனுபவங்களை சுமந்து கொண்டு வாழ்ந்து வந்திருக்கிறேன் அந்த சுமைகளை இங்கே இறக்கி வைக்கிறேன்
அவ்வப்போது அன்று எழுதி வைத்த கவிதைகளை இன்று காணாமல் போனவைகளையும் நினைவு படுத்தி..............................(தொடரும்)
Hover on me and I'll spin and scale!
வலைதளங்களில் பகிருங்கள்....நன்றி!!!
| Follow @PARITHITAMIL |